၁။ရေသ့ပ်ံဂူ
ရေသ့ပ်ံဂူဆိုတာ ကရင္ျပည္နယ္၊ ဘားအံၿမိဳ႕ထဲက
ထင္႐ွားတဲ့ ဂူတစ္လုံး ျဖစ္ပါတယ္။ စကား မစပ္ အားလုံးသိရေအာင္ ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ၁၉၆၃၊
ဧၿပီ၊ ၃-ရက္မွာ ကရင္ျပည္နယ္၊ ေကာ္သူးေလျပည္နယ္ လို႔ ေၾကညာခဲ့တယ္ဆိုတာပါပဲ။ ကရင္ျပည္နယ္ကို
ဘားအံ၊ လိႈင္းဘြဲ၊ ေကာ့ကရိတ္၊ ျမ၀တီ၊ ဖာပြန္၊ သံေတာင္၊ ၾကာအင္းဆိပ္ႀကီးဆိုတဲ့ ၿမိဳ႕နယ္ခုနစ္ခုနဲ႔
ဖြဲ႔စည္းထားတာပါ။ အမ်ားသိတဲ့ ဘားအံက ကရင္ျပည္နယ္ရဲ႕ ၿမိဳ႕ေတာ္ပါပဲ။ ဘားအံကုိ သံလြင္ျမစ္ရဲ႕ေက်ာက္စြန္းေပၚမွာ
တည္ ေဆာက္ထားတာျဖစ္ပါၿပီး ဒ႑ာရီပုံျပင္အရ ေရနဂါးမင္းသမီးေလးနဲ႔ ဖားမင္းသားေလးတို႔ ခ်စ္ႀကိဳက္
ၾကရာကေန သူတို႔မွာ ဖားတစ္ေကာင္နဲ႔ နဂါးတစ္ေကာင္ ေမြးဖြားလာၾကတယ္။ အဲဒီ ရင္ေသြး ႏွစ္ေကာင္ဟာ
သံလြင္ျမစ္အတုိင္း ေမ်ာလာရာကေန နဂါးက ဖားကို အစာမွတ္ထင္ၿပီး လုိက္ ပါတယ္။ မိလို႔မ်ိဳေတာ့မယ့္ဆဲဆဲမွာ
သားခ်င္းမွန္းသိလုိက္ရတဲ့အတြက္ မမ်ိဳရက္တာေၾကာင့္ ျပန္အန္ ထုတ္တဲ့ ေနရာကို ဖားအံ (ဘားအံ)ဆိုတဲ့နာမည္
ျဖစ္ေပၚခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ သံလြင္ဆိုတာ ကရင္ျပည္နယ္ရဲ႕ အလွတစ္စိတ္တစ္ပုိင္းျဖစ္ၿပီး
တိဗက္ကေနတစ္ဆင့္ ႐ွမ္းကုန္းပင္ ျမင့္ကိုျဖတ္ကာ ကရင္ျပည္နယ္ေျမာက္ပုိင္း ဖာပြန္ကုိ စီးဆင္းပါတယ္။
ဖာပြန္ကေန တစ္ဆင့္ ကရင္ျပည္နယ္ ေတာင္ဘက္ ေမာ္လၿမိဳင္ကို ျမစ္ေၾကာင္းႏွစ္ခုခြဲၿပီး ပင္လယ္ထဲ
စီး၀င္ပါတယ္။ ဂူအ၀က ၇၅-ေပသာ က်ယ္ေပမယ့္ ဂူတြင္းမွာ ေပ ၁၅၀-ခန္႔က်ယ္၀န္းပါတယ္။
၂။ရေသ့ပ်ံေတာင္
“ေတာင္ငါးလုံးကာခို ရာဇၿဂိဳဟ္”ဆုိတဲ့စကားကို
စာအုပ္ေတြမွာ ဖတ္ဖူးၾကမွာပါ။ အဲဒီလုိပါပဲ ဘားအံၿမိဳ႕ကို ေထာင္၀ိေတာင္၊ ထမင္းဆုပ္ေတာင္၊
ဘားကပ္ေတာင္၊ ရေသ့ပ်ံေတာင္၊ ဖားပုေတာင္၊ မင္းဇီေတာင္၊ ဇြဲကပင္ေတာင္၊ ေတာင္ညိဳေတာင္နဲ႔
ဘားမဲေတာင္ဆိုတဲ့ ေတာင္ကိုးလုံးနဲ႔ ၀န္းရံ ထားပါတယ္။ ဘားအံဆိုတဲ့ လိုတရဓာတ္လုံးကို
ျခယ္ရံထားတဲ့ ရတနာကိုးပါးထဲက တစ္ပါး အပါအ၀င္ျဖစ္တဲ့ ရေသ့ပ်ံေတာင္အေၾကာင္းကလည္း တကယ့္အံ့ဖြယ္
အက္ဇခါဘန္ပါပဲ။ ကေလး ဘ၀က ဆိုခဲ့တဲ့ ကာရံကိုခုိးယူသုံးစြဲရမယ္ဆိုရင္ “ေတာင္ေျခမွစ၍ ေပ-၁၅၀ကို
ထုတ္ခ်င္းေပါက္ေသာ သဘာ၀ေက်ာက္လိုဏ္ဂူတြင္ ေ႐ွးေဟာင္းနံရံအုတ္ခြက္ဘုရားမ်ား႐ွိျခင္းႏွင့္
တရားထူးရေသာ ရေသ့ တစ္ပါးသည္ ေတာင္ကိုေဖါက္၍ ေကာင္းကင္သို႔ စ်ာန္ျဖင့္ ပ်ံတက္သြားျခင္း
အေၾကာင္း မ်ားေၾကာင့္ ရေသ့ပ်ံေတာင္ဟု ေခၚသည္”လုိ႔ ဆုိရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ရေသ့ပ်ံဂူကို
သြားခ်င္တယ္ဆိုရင္ သံလြင္ ျမစ္အေနာက္ဖက္ကမ္း သံလြင္တံတားကေန ေကာ့ဂြန္းဂူလမ္းအတုိင္းသာ
သြားလုိက္ပါလို႔ လမ္းညႊန္ လုိက္ပါရေစ။
၃။စိတ္၀င္စားဖြယ္ပတ္၀န္းက်င္
ရေသ့ပ်ံ႐ြာဆိုတာ ေ႐ွးတုန္းက ကရင္၊ ႐ွမ္း၊ မြန္၊
ျမန္မာအဆက္ဆက္ ေနခဲ့ဖူးတဲ့ ေနရာ တစ္ခုပါ။ ႐ြာထဲမွာ႐ွိတဲ့ ေစတီေဟာင္းေတြ၊ အုတ္ကန္ေတြ၊
လက္ေရးစင္းအမွတ္သားပါတဲ့ အုတ္ခ်ပ္ ေတြ၊ စဥ္ေရသုတ္အုတ္ကၽြတ္ေတြ၊ သိမ္ေနရာေဟာင္းေတြေၾကာင့္
ဗုဒၶဘာသာယဥ္ေက်းမႈ ထြန္းကား ခဲ့တဲ့ ေခတ္တစ္ေခတ္က ၿမိဳ႕ျပေနရာလို႔လည္း သိႏုိင္ပါတယ္။
အေ၀းတစ္ေနရာကေန ရေသ့ပ်ံဂူကို လွမ္းၾကည့္မယ္ဆိုရင္ စာေခ်ာင္းေနတဲ့ ဖားျပဳတ္တစ္ေကာင္လို
အစာကိုသုတ္ခ်ီေတာ့မယ့္ သိန္းငွက္ တစ္ေကာင္လို ျမင္ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဂူနဲ႔နီးတဲ့ ပန္းကုန္း၊
ငနက္ျပာ ေတာင္ၾကားလမ္းခြဲမွာ ကမာ့ေ၀ၚ (ခ) ၾကာနီကန္လို႔ေခၚတဲ့ ကန္တစ္ကန္႐ွိပါတယ္။ ၁၂-ရာသီမခန္းပဲ
ၾကားမ်ိဳးငါးပါး ေပါက္ၿပီး ၾကာနီ ေတြ ပိုမ်ားေနတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ၾကာနီကန္လို႔ ေခၚရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
တံငါသည္ေတြ ဘယ္ေလာက္ ဖမ္းပါေစ ကန္ထဲမွာ ဘယ္သတၱ၀ါတစ္ေကာင္မွ မ႐ွိတာေၾကာင့္ ဘယ္တံငါသည္မွလည္း
ကန္ထဲကို ၀မ္းစာအတြက္ မ႐ွာၾကတာက ၾကာနီကန္ရဲ႕ထူးျခားခ်က္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
၄။ဗုဒၶဥာဏရေသ့
“(ျမန္မာ)သာသနာအစ သထုံက”လို႔ ဆုိ႐ုိး႐ွိသလိုပဲ
ဘီစီ ၁၀၀၀-ခန္႔မွာ မြန္လူမ်ိဳးေတြဟာ သထုံၿမိဳ႕နယ္ ယေန႔ေခတ္ ေကလာသေခၚတဲ့ ၀န္းက်င္မွာ
သုဓမၼ၀တီၿမိဳ႕ကို ထူေထာင္ၿပီး မင္းဆက္ ၂၄-ဆက္ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ အဲဒီေနရာမွာပဲ
သုဘိႏၷနဂရၿမိဳ႕ကို ထူေထာင္ၿပီး မင္းသုံး ဆက္ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ပါေသးတယ္။ သုဘိႏၷနဂရၿမိဳ႕ပ်က္ၿပီးေနာက္မွာ
သထုံကိုေ႐ႊ႕ၿပီး ဥမိုးမင္းဆက္ ငါးဆက္အုပ္ခ်ဳပ္ျပန္ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ သီဟသုဓမၼရာဇာမင္းကေန
မႏုဟာမင္းတိုင္ေအာင္ မင္းဆက္ေပါင္း ၅၇-ဆက္ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေအဒီ ၁၀၅၇၊
သာသနာ ၁၆၀၀-ခန္႔မွာ သထုံနဲ႔ အတူ မြန္ဘုရင္ေတြ ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ေျပာခ်င္တာကေတာ့
မင္းဆက္နဲ႔ ၿမိဳ႕မကြယ္ခင္ မႏုဟာမင္းလက္ထက္ မႏုဟာမင္းရဲ႕ဆရာရေသ့တစ္ပါးအေၾကာင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
သူကေတာ့ ရေသ့ေတြတတ္သင့္တဲ့ အတတ္ကိုလည္းတတ္သလို ဘုရင့္စစ္သည္ေတာ္ ေတြကို ပညာသင္ေပးရတဲ့အျပင္
ေလာကီအရာမွာလည္း မဟိဒၶိရထားတဲ့ ဗုဒၶဥာဏရေသ့ပဲ ျဖစ္ပါ တယ္။ ဆရာက ေတာ္သလို တပည့္ျဖစ္တဲ့
မႏုဟာကလည္း လူေတာ္ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုရင္ မႏုဟာဆိုတာ သူ႔နာမည္အရင္းမဟုတ္ပါဘူး။
နာမည္အရင္းက မေနာ္ဟရီပါ။ မေနာ္ဟရီကေန တစ္ဆင့္ မႏုဟာလို႔ ျဖစ္လာရတာပါ။ ပါးစပ္ကိုဖြင့္လုိက္ရင္
၀င္း၀င္းေျပာင္ေျပာင္ စက္အေရာင္ေတြ ထြက္တဲ့မင္းတစ္ပါးျဖစ္ပါတယ္။
၅။႐ွင္အရဟံ
ဗုဒၶဥာဏရေသ့လိုပဲ မႏုဟာမင္းကိုးကြယ္တဲ့ ႐ွင္ငယ္တစ္ပါး႐ွိပါတယ္။
သူကေတာ့ ျမန္မာကို ေထရ၀ါဒဗုဒၶသာသနာျဖန္႔ခဲ့တဲ့ သထုံနယ္သား၊ မြန္လူမ်ိဳးျဖစ္တဲ့ ႐ွင္အရဟံပဲ
ျဖစ္ပါတယ္။ ႐ွင္အရဟံ ကို ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၃၉၆-မွာ ဖြားျမင္ခဲ့ပါတယ္။ ကလ်ာဏီေက်ာက္စာမွာ
႐ွင္အရဟံက ႐ွင္မဟာ ကာလေထရ္ဆီမွာ ေလာကီ၊ေလာကုတ္ပညာရပ္ေတြကို သင္ယူခဲ့ၿပီး ထူးခၽြန္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္တယ္လို႔
ဆိုထားပါတယ္။ မဟာကာလေထရ္ဆီမွာ ကိုရင္၀တ္ၿပီး ႐ွင္ဓမၼဒႆီလို႔ ဘြဲ႔အမည္ရခဲ့ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ရာဇ၀င္ေတြမွာ
ရဟႏၱာအ႐ွင္သီလဗုဒၶိရဲ႕တပည့္ျဖစ္ၿပီး ရဟန္း၀တ္မွပဲ ႐ွင္အရဟံနာမည္ ရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
႐ွင္ဓမၼဒႆီရဲ႕ သထုံမွာသာသနာျပဳတဲ့ ဂုဏ္သတင္းက ယုိးဒယားဘုရင္ ကိုယ္တုိင္ သူ႔ႏုိင္ငံကို
သာသနာျပဳဖို႔ ပင့္ေလွ်ာက္ရတဲ့အထိ ထင္႐ွားပါတယ္။ ယုိးဒယား ဘုရင္ေဆာက္လႈတဲ့ ေက်ာင္းမွာ
သာသနာျပဳလို႔ ၁၀-ႏွစ္ျပည့္တဲ့အခါ ေမြးရပ္ေျမသထုံကိုျပန္ၿပီး ဆရာျဖစ္တဲ့ မဟာကာလေထရ္ဆီမွာ
ပဥၥင္းးတက္ပါတယ္။ ပဥၥင္းျဖစ္ေတာ့ တပည့္ေတြကို စာေပသင္ၾကားေပးၿပီး အဲဒီေနာက္မွာ တစ္ပါးထဲ
ေတာမွာတရားအားထုတ္လို႔ ရဟႏၱာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ရဟႏၱာျဖစ္တဲ့ သာသနာ ၁၆၀၀ ျပည့္၊ ျမန္မာသကၠရာဇ္
၄၁၈-ခုႏွစ္မွာ သထုံျပည္ တုိင္းေရးအေျခေန ယုိယြင္းလာပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ႐ွင္အရဟံကလည္း
တစ္ပါးထဲအရည၀ါသီ လွည့္လည္ရင္း ပုဂံကိုေရာက္ပါတယ္။ ပုဂံမွာလည္း အဲဒီအခ်ိန္ အရည္းႀကီးေတြကုိ
ကိုးကြယ္ေနၾကတာေၾကာင့္ အေနာ္ရထာကိုယ္တုိင္ မၾကည္ညိဳႏုိင္ ျဖစ္ရတဲ့အေျခေနပါပဲ။ သိၾကားမင္းက
မုဆုိးတစ္ေယာက္ကို အ႐ွင္ကိုျမင္ေအာင္ တန္ခိုးနဲ႔ျပပါတယ္။ မုဆုိးက ႐ွင္အရဟံကိုျမင္တဲ့အခါ
ၾကည္ညိဳတာေၾကာင့္ ဘုရင္ကိုဆက္သဖို႔ ေခၚသြားပါတယ္။ အ႐ွင္နဲ႔ဘုရင္ေတြ႔တဲ့အခါ ႐ွင္အရဟံရဲ႕အေနအထိုင္၊
အေဟာ အေျပာေၾကာင့္ ၾကည္ညိဳၿပီး မင္းဆရာအျဖစ္ ကိုးကြယ္ပါတယ္။
တစ္ေန႔မွာေတာ့ ပုဂံဘုရင္ အေနာ္ရထာ ထြန္းေတာက္ခ်ိန္တန္ၿပီဆိုတာကို
သိတာေၾကာင့္ သထုံမွာ ပိဋကတ္စာေပ အစုံ(၃၀)႐ွိေၾကာင္း မိန္႔ပါတယ္။ အေနာ္ရထာကလည္း ခ်က္ခ်င္းပဲ
မႏုဟာဘုရင္ဆီ လက္ေဆာင္နဲ႔အတူ တမန္လႊတ္ၿပီး ေတာင္းခံပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပုဂံနဲ႔ အေနာ္ရထာကို
အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ အထင္ေသးေနတဲ့ မႏုဟာက “ျခေသ့ၤဆီကို ေျမခြက္၊ ေၾကးခြက္ထဲ
မထည့္ႏုိင္သလို ပိဋကတ္သုံးပုံကို သင္တို႔အ႐ုိင္းအစုိင္းေတြလက္ထဲ မထည့္ႏုိင္”လုိ႔ ဆိုလုိက္တဲ့စကားေၾကာင့္
အေနာ္ရထာဟာ ပုဂံကေန ေရေၾကာင္း၊ ၾကည္းေၾကာင္းနဲ႔ခ်ီတက္လာၿပီး ဥႆာပဲခူးမွာ ေပါင္းဆုံပါတယ္။
စစ္ေတာင္းကေနကူးၿပီး သုဓမၼပူရသထုံေက်းစပ္မင္းသားရဲ႕ေနရာ ကသာအရပ္မွာ စခန္းခ်ပါတယ္။ အဲဒီကေန
ေရေၾကာင္းမွာ ေညာင္ဦးဖီးနဲ႔ငလုံးလက္ဖယ္တို႔ကို လႊတ္ၿပီး သထုံကို ေတာင္ဘက္ကေန၀င္တုိက္ခုိင္းပါတယ္။
က်န္တဲ့တပ္က က်န္စစ္သားဦးေဆာင္ၿပီး အေနာက္ဖက္ကို ၀င္တုိက္ခိုင္းၿပီး ငေထြး႐ူးကိုေတာ့
အေ႐ွ႕ဖက္ကေန တုိက္ခိုင္းပါတယ္။ မႏုဟာဘက္က အင္အားေကာင္းေပမယ့္ အေနာ္ရထာတို႔က စြမ္းအားပိုမို
သာလြန္တဲ့အတြက္ ေၾကာင့္ မႏုဟာဘက္က ဆုတ္ခြာၾကရပါတယ္။ စည္းစိမ္နဲ႔အသက္မေသခ်င္ရင္ ပိဋကတ္နဲ႔
ထီးနန္းကိုအပ္ပါလို႔ ေျပာေပမယ့္ မႏုဟာဘက္က အေၾကာင္းျပန္မလာတာေၾကာင့္ သထုံကုိ အေ႐ွ႕
ေတာင္က ေဂါတပ္မေတာ္၊ အေနာက္ေတာင္က မုခိစၥရဏီတပ္မေတာ္၊ ေျမာက္တည့္တည့္က ဘုရင့္တပ္မေတာ္
အဲဒီလို အသီးသီး ငါးတပ္လုံး၀ုိင္းတုိက္ခုိက္တာေၾကာင့္ သကၠရာဇ္ ၄၁၉-မွာ သထုံကို ေအာင္ႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။
သထုံကေန မင္း၊ မိဖုရား၊ ပိဋကတ္ေတာ္၊ ဓာတ္ေတာ္ေမြေတာ္၊ ဆင္းတုေတာ္၊ ဆင္ျဖဴေတာ္(၃၂)စီး၊
က်မ္းဂန္တတ္ရဟန္းသာမေဏ၊ ပန္းပု၊ ပန္းတည္း၊ ပန္းပြတ္၊ ပန္းခ်ီ၊ ပန္းရံ၊ ပန္းတိမ္၊ ပန္းပဲစတဲ့
အတတ္ပညာသည္ အႏုပညာသည္ေတြနဲ႔ အရိယာသံဃာအပါး ၁၀၀၀ ရခဲ့ပါတယ္။
၆။ေျပးသူဗုဒၶဥာဏႏွင့္လုိက္သူအေနာ္ရထာတို႔အားၿပိဳင္ပြဲ
နန္းဦးမွာ သူရိယစႏၵာမင္းလက္ထက္ကေန မႏုဟာမင္းလက္ထက္အထိ
သထုံမင္းဆက္ေတြ ျမတ္ျမတ္ႏုိးႏိုး ကိုးကြယ္ခဲ့တဲ့ ဇိနမာရ္ေအာင္ ဆင္းတုတစ္ဆူ႐ွိပါတယ္။
အဲဒီဆင္းတုက အေနာ္ရထာ ပင့္ေဆာင္တဲ့အထဲမွာ မပါ၀င္ခဲ့ပါဘူး။ ေက်ာက္စာ၀န္ေဟာင္း မစၥတာေတာ္စိန္ခို၊
ဒုတိယေျမာက္ ေက်ာက္စာ၀န္ေဟာင္းဦးျမတို႔ ႐ွာၾကေပမယ့္ မေတြ႔ခဲ့ပါဘူး။ မေတြ႔တာလည္း အေၾကာင္းကေတာ့
႐ွိပါတယ္ ။
သထုံကို အေနာ္ရထာဘုရင္၀ုိင္းေတာ့ ဆင္းတုကို
ဗုဒၶဥာဏရေသ့က သူ႔တန္ခိုးနဲ႔ ဇင္းက်ိဳက္ ေတာင္ ေသလဥၥရေက်ာက္ဂူမွာ ကိုးကြယ္ခဲ့ပါတယ္။
အေနာ္ရထာဘုရင္ကလည္း ဘုရားေက်ာင္း ေဆာင္ကိုေတြ႔ေပမယ့္ ဘုရားကိုမေတြ႔လုိ႔ စုံစမ္းတဲ့အခါ
ဗုဒၶဥာဏရေသ့ယူသြားတယ္လို႔ သိသြား ပါတယ္။ အဲဒါကိုမေက်နပ္ႏုိင္တဲ့ အေနာ္ရထာဘုရင္ဟာ ဆင္းတုုရေအာင္႐ွာၿပီး
ပုဂံကိုလာေရာက္ ဆက္သဖို႔ သူ႔စစ္သည္ေတြကို အမိန္႔ခ်ပါတယ္။ အဲဒါကုိသိတဲ့ ဗုဒၶဥာဏရေသ့က
ေကာ့ဂြန္းဂူနားက (ခုိအြာ)သရက္ျဖဴ႐ြာ ေတာင္လိုဏ္ဂူကို ေ႐ႊ႕ထားလုိက္ပါတယ္။ သရက္ျဖဴပင္ရဲ႕
အရိပ္ကလည္း ေကာင္း အကိုင္းခ်င္းကလည္းဆက္ အခက္ခ်င္းကလည္း ဆက္ေနတဲ့အျပင္ ၁၂-ရာသီသီးေနလို႔
သရက္ျဖဴပင္ကိုစြဲၿပီး သရက္ျဖဴ႐ြာလုိ႔ေခၚတာပါ။ ဗုဒၶဥာဏရေသ့ဟာ အဲဒီဂူမွာ ႏွစ္အေတာ္မ်ားမ်ား
ေနၿပီး သူ႔အတတ္နဲ႔ ရပ္က်ိဳး႐ြာက်ိဳးသယ္ပိုးခဲ့ပါတယ္။ သူ႔မွာ အစြမ္းဆုံးကေတာ့ ေဆး၀ိဇၨာျဖစ္ၿပီး
ေဆးႀကိတ္ဖို႔ ေဆးေထာင္းဖို႔ ေဆးေပးမီးယူဖို႔ သူ႔ရဲ႕၀ိဇၨာပညာနဲ႔ သမီးေတာ္တစ္ပါးကို ဖန္ဆင္း
ထားပါတယ္။ သမီးေတာ္ကို အေနာက္ဘက္ဂူေက်ာက္ျပင္နဲ႔အတူ ထားပါတယ္။ ရေသ့ႀကီးကို ႐ြာအႀကီးအကဲ
ေစာထြန္႔ေဖာင္၊ ဇနီး နန္းဒါးဘူ နဲ႔ တပည့္ေတြက မၾကာမၾကာ သီလယူရင္း သရက္သီး လွဴေလ့႐ွိပါတယ္။
ဗုဒၶဥာဏရေသ့ဟာ ဂူအလယ္က ေက်ာက္ဖ်ာေပၚမွာ သမထကေန ၀ိပႆနာဘက္ကို ကူးေျပာင္းက်င့္ႀကံခဲ့ပါတယ္။
သူဖန္ဆင္းတဲ့သမီးေတာ္ကို သူကိုယ္တုိင္ ျပန္ရုတ္သိမ္းခဲ့တဲ့အျပင္ ေဆးေသြးတဲ့ေက်ာက္ပ်ဥ္ကိုလည္း
ေမွာက္ထားလုိက္ပါတယ္။ ဂူနဲ႔နီးတဲ့ က်ားဂူ(ေခတ္ဖန္)မွာလည္း ထြက္ရပ္ေပါက္ဖိုထိုးတဲ့ သိႏၵိေသက၀ိဇၨာေဇာ္ဂ်ီတစ္ေယာက္႐ွိၿပီး
အဲဒီ ေဇာ္ဂ်ီကလည္း သံေသျပဒါးေသေပါက္ၿပီး ေလာကီကိစၥေအာင္သြားပါတယ္။
တစ္ေန႔မွာ အေနာ္ရထာဘုရင္က စစ္သည္ခုနစ္ရာနဲ႔
ဗုဒၶဥာဏရေသ့မထြက္ေျပးႏုိင္ေအာင္ ဆိုၿပီး ဂူ၀ႏွစ္ဖက္ကို ပိတ္ဆို႔ထားပါတယ္။ ဒါကိုသိေနတဲ့
ရေသ့ႀကီးဟာ သူ႔ရဲ႕စ်ာန္အဘိဥာဏ္နဲ႔ ဆင္းတုေတာ္ကိုေပြ႔ပိုက္ၿပီး ဂူေပၚတည့္တည့္ကေန ပ်ံတက္သြားပါတယ္။
အေနာ္ရထာဘုရင္ လႊတ္လိုက္တဲ့ စစ္သည္ေတြဟာ အႀကိမ္ႀကိမ္ပင့္ေပမယ့္ မရတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ႏွစ္ေတြ
ၾကာလာတဲ့အခါ ပုဂံကိုမျပန္ေတာ့ပဲ အဲဒီမွာေနထိုင္သြားပါတယ္။ ဂူရဲ႕ေတာင္ဘက္သုံးဖာလုံေ၀းတဲ့
ေတာင္ထြတ္တစ္ေနရာမွာ စစ္သည္ခုနစ္ရာစခန္းခ်တာကိုစြဲၿပီး ဒီကေန႔ထိ ခုနစ္ရာ၀ုိင္းလို႔
ေခၚၾက ပါတယ္။ ရေသ့ပ်ံတာကုိစြဲၿပီး သရက္ၿဖဴ႐ြာကိုလည္း ရေသ့ပ်ံလို႔ ေျပာင္းလဲေခၚေ၀ၚခဲ့ၾကပါတယ္။
အဲဒီေနရာမွာ ေနထုိ္င္ခဲ့တဲ့စစ္သည္ေတြထဲမွာ မႏုဟာမင္းရဲ႕ပန္းပု၊ပန္းတည္းပညာ႐ွင္ေတြ ပါတာ
ေၾကာင့္ သူတုိ႔ေတြကပဲ ဆက္လက္သာသနာျပဳသြားၾကပါတယ္။
၇။ေတြ႔႐ွိမႈမ်ား
၁။ ၿမိဳ႕႐ိုးသဖြယ္႐ွိေနတဲ့ မုိးပ်ံေက်ာက္ဖ်ာလုိဏ္ဂူႀကီး
= မုိးတြင္းကာလ က်လာတဲ့ေက်ာက္ စက္၊ ေက်ာက္ခက္၊ ေက်ာက္ႏြယ္ေတြေၾကာင့္ ကာလၾကာလာရင္ ေက်ာက္ဖ်ာႀကီး
ကြယ္သြား ႏုိင္ပါတယ္။ ၁၃၆၂-ခုက အဲဒီအေပၚ ၿငမ္းဆင္တက္တဲ့အခါ ပကတိေက်ာက္ဖ်ာလို ေခ်ာေမြ႔ေန
ေပမယ့္ ခုေတာ့ ဆင္ေျခေလွ်ာသ႑ာန္ ျဖစ္ေနလုိ႔ အရင္ကထက္ ပိုခက္လာမယ္ထင္ပါတယ္။
၂။ဂူအေပၚက ေက်ာက္အမိုးေပါက္တစ္ခု = ရေသ့ထြက္သြားတဲ့ေနရာျဖစ္ၿပီး
ေစတီရဲ႕ အေပၚ တည့္တည့္ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေနရာကလည္း ေက်ာက္စက္ေရေတြေၾကာင့္ ေနာင္အခါ အေပါက္ပိတ္
လို႔ အလင္းေရာင္ ကြယ္ႏုိင္တဲ့အေနထားနဲ႔ ႀကဳံလာႏုိင္ပါတယ္။
၃။ရေသ့ေဆးေထာင္းတဲ့ ေက်ာက္ဆုံတစ္ခု = လုိဏ္ရဲ႕ေျမာက္ဘက္
ဂူထဲ၀င္၀င္ခ်င္း ခုနစ္ဆူ ဘုရားညာဘက္အနိမ့္ပိုင္းမွာ ႐ွိပါတယ္။ ဘုရားဖူးေတြက ေရာဂါေပ်ာက္တယ္လို႔
ယုံၾကည္ၿပီး ပြတ္သတ္သြားၾကေလ့႐ွိပါတယ္။
၄။ရေသ့ေမွာက္ထားခဲ့တဲ့ ေဆးေသြးေက်ာက္ဖ်ာႀကီးတစ္ခ်ပ္
= ရေသ့သမီးဂူ၀ကေန ညာဘက္လူသြားလမ္းက်ဥ္းကိုျဖတ္ၿပီး ေပ ၂၀-ခန္႔မွာ ၁၅-ေပခန္႔က်ယ္တဲ့
လုိဏ္ခန္းငယ္တစ္ခု ႐ွိပါတယ္။ အဲဒီမွာ ေက်ာက္ထိုင္ခုံတစ္ခုနဲ႔ ေဆးေသြးေက်ာက္ျပင္႐ွိပါတယ္။
ေက်ာက္ျပင္ရဲ႕ အလယ္ကေက်ာက္ခြက္ကိုလည္း ယုံၾကည္သူေတြက ပြတ္သတ္သြားၾကေလ့႐ွိပါတယ္။
၅။ရေသ့သမီးဂူ (ခ) အုိက္သုိက္ေပ်ာ္ = ဂူထဲကေခ်ာက္ကမ္းပါးကိုျဖတ္ၿပီး
ကိုက္ ၁၀၀-ေက်ာ္ခန္႔မွာ ႐ွိပါတယ္။ ႐ုပ္ပြားဆင္းတုေတြကို မေတြ႔ရပဲ ေက်ာက္ျပင္ႀကီးတစ္ခ်ပ္ပဲ
ေတြ႔ရပါတယ္။ ေတာင္ေျခကေန ေပ ၂၀၀-ခန္႔မွာ႐ွိၿပီး ေပ ၁၀၀-ခန္႔ က်ယ္ပါတယ္။ ၁၂၅၄-ခုႏွစ္ခန္႔ကေနစၿပီး
ရဟန္းေတာ္ဦးဆံျဖဴ ေနထုိင္ခဲ့တဲ့ ဂူ၀ျဖစ္ပါတယ္။ ဦးဆံျဖဴဟာ သူ႔ရဲ႕ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္နဲ႔
အတူ ေငြဒဂၤါးလုပ္ခဲ့ဖူးတယ္လို႔ ေ႐ွးလူႀကီးေတြ ဆိုၾကပါတယ္။
၈။ရေသ့ပ်ံရဲ႕သမုိင္းအပုိင္းအစမ်ား
ေ႐ွးလူေတြက ေႏွာင္းလူေတြအမွတ္ရႏုိင္ဖို႔ ႐ုပ္တုတစ္ခုစီမွာ အခ်ိန္ ၁၀၀-ခန္႔ ႀကီးမားတဲ့
ရေသ့နဲ႔ေဇာ္ဂ်ီ႐ုပ္တု ထုလုပ္ထားေပမယ့္ မသမာသူေတြရဲ႕ စီးပြားေရးေလာဘေၾကာင့္ အခိုးခံခဲ့ရ
ပါတယ္။ ဆယ္ဘီးကားနဲ႔သယ္ရေလာက္ေအာင္မ်ားတဲ့ လက္က်ိဳး၊ ေျခက်ိဳး၊ ဦးေခါင္းပဲ့ မဏိေတာ္
အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ မုျဒာဟန္အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ သစ္သား႐ုပ္တုအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ ေခတ္လက္ရာအမ်ိဳးမ်ိဳး၊
အ႐ြယ္စားအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ ပလႅင္တံကဲအမ်ိဳးမ်ိဳးေတြကို ဂူထဲက ခုနစ္ဆူဘုရားေစတီႀကီးရဲ႕ အုတ္႐ိုးေျခရင္းမွာ
စုံပုံထားတာ ႐ွိေပမယ့္ အခ်ို႕႐ုပ္ပြားဆင္းတုအက်ိဳးအပဲ့ေတြက နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ေမွာင္ခိုေစ်းကြက္ကို
ေရာက္ကုန္ ၾကပါၿပီ။ အဲဒီ႐ုပ္ပြားဆင္းတုေတြက အေနာ္ရထာဘုရင့္စစ္သည္ေတြရဲ႕ ေကာင္းမႈလို႔
ဆိုၾကပါတယ္။ ပုဂံ၊အင္း၀၊ေတာင္ငူ၊ကုန္းေဘာင္ေခတ္ ဆင္းတုလက္ရာေတြျဖစ္ၿပီး ေကာ့ဂြန္းဂူမွာလိုပဲ
အုတ္၊ ေက်ာက္၊အဂၤေတ၊သစ္သားေတြနဲ႔အ႐ြယ္အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ အေနအထားအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ထုလုပ္ထားတဲ့
႐ုပ္ပြား ဆင္းတုေတြ ႐ုပ္လုံး႐ုပ္ပြားေစတီေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဂူအျပင္ေက်ာက္ကမ္းပါးယံနဲ႔
ဂူတြင္း ေက်ာက္နံရံမွာ ေက်ာက္ခက္ပန္းဆြဲေတြ သုံးလက္မ၊ေလးလက္မခန္႔႐ွိတဲ့ ႐ုပ္လုံး႐ုပ္ႀကြေတြ
႐ွိပါ တယ္။ နံရံကပ္အုတ္ခြက္ဘုရားေတြရဲ႕သက္တမ္းကို အတိအက်မေျပာႏုိင္ေပမယ့္ ဂူအမိုးေပၚ
အျမင့္ ေပ ၁၅၀-ေလာက္မွာ ပထမအုတ္ခြက္ဘုရားေတြ ထြင္းထုထားၿပီး တစ္ေနရာမွာ အနီေရာင္ေဆးနဲ႔
ကမၺည္းစာေလးေၾကာင္းေတြ႔ရပါတယ္။ ၁၃၆၂-ခုႏွစ္၊ ေတာ္သလင္းလျပည့္မွာ စာေရးဆရာ မန္းသင့္ေနာင္နဲ႔
မန္းလင္းျမတ္ေက်ာ္တို႔က လက္ေရးစင္းအုတ္ခ်ပ္ေတြကို တူးေဖာ္ေလ့လာတဲ့အခါ ေကာ့ဂြန္းဂူမွာေတြ႔ရတဲ့
အုတ္ခ်ပ္နဲ႔အ႐ြယ္စားတူညီတဲ့ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ လက္ေရးစင္းသုံးေၾကာင္း ပုံစံတူေတြ႔ခဲ့ပါတယ္။
၁၄-၄-၂၀၁၂ တနဂၤေႏြေန႔မွာ ဂူေဘးမွာ႐ွိတဲ့ ေဘးမဲ့ကန္ကို တူးေဖာ္တဲ့အခါ အနက္သုံးေပခန္႔အေရာက္မွာ
လက္ေရးစင္းအုတ္နဲ႔လုပ္တဲ့ ေရတြင္း တစ္တြင္းကိုေတြ႔ရပါတယ္။ ဆက္တူးေဖာ္တဲ့အခါ အနက္အုတ္ခ်ပ္
၁၉-ခ်ပ္၊ အ၀ုိင္းအုတ္ခ်ပ္ ၁၈-ခ်ပ္၊ ေရတြင္းအခ်င္း ၆-ေပခြဲ၊ အနက္ ၇-ေပ ႐ွိတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။
အုတ္တစ္ခ်ပ္ကို အလ်ား ၁၄-လက္မ၊ အနံ(အရင္း) ၁၁-လက္မ၊ အလ်ား ၇-လက္မ၊ ထု ၃-လက္မခြဲ ႐ွိၿပီး
အ၀ိုင္းသ႑ာန္ျဖစ္ကာ အရင္းႀကီးၿပီး အဖ်ား ေသးတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕အုတ္ခ်ပ္ေတြကေတာ့
မ်ဥ္းေၾကာင္းမ်ဥ္းေကြးေတြမွာ အလ်ား လုိက္၊ ေဒါင္လုိက္၊ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ၾကက္ေျခခတ္စတဲ့
ပုံစံအမ်ိဳးမ်ိဳး႐ွိေနပါတယ္။ အဲဒီလိုအုတ္ခ်ပ္မ်ိဳးက ပ်ဴေခတ္ထြန္းကားစဥ္က ဗိႆႏုိးဟန္လင္း
သေရေခတၱရာၿမိဳ႕ေဟာင္းႀကီးမ်ားရဲ႕ၿမိဳ႕႐ိုးနဲ႔ နံရံ အေဆာက္အဦေတြမွာ ေတြ႔႐ွိရတဲ့အုတ္ခ်ပ္မ်ိဳး
ျဖစ္ပါတယ္။
၉။ဇိနမာရ္ေအာင္ဆင္းတုေတာ္
ဆင္းတုေတာ္အတိုင္းအတာက ဓမၼခဏ္ေတာ္ေ႐ႊသားအျပင္ကေန
အထက္ေရာင္လွ်ံေအာက္ ဆုံးထိ ၁-ေတာင္နဲ႔ လက္ေလးသစ္၊ နဖူးသင္းက်စ္ေတာ္က ၂-လက္မခြဲ၊ သင္းက်စ္ေတာ္အျပန္႔က
၃-လက္မ၊ လက္၀ဲလက္ေတာ္က ၁၀-လက္မ၊ ရတနာေ႐ႊဟဟၤာ ေျခႏွစ္ဖိနပ္ေတာ္က ၂-လက္မခြဲ၊ ပထမဓမၼခဏ္
ပဒုမၼာပလႅင္ေတာ္ ႐ွစ္မ်က္ႏွာ၀န္းက်င္က ၁-ေတာင္ေက်ာ္၊ ဒုတိယဓမၼခဏ္ ပဒုမၼာ ပလႅင္ေတာ္
႐ွစ္မ်က္ႏွာ၀န္းက်င္က ၁၄-လက္မခြဲ၊ တတိယဓမၼခဏ္ ပဒုမၼာပလႅင္ေတာ္ ႐ွစ္မ်က္ႏွာ ၀န္းက်င္က
၁၁-လက္မ၊ စတုတၳဓမၼခဏ္ ပဒုမၼာပလႅင္ေတာ္ စၾကာ၀ဠာတုိက္အ၀န္း၀ုိင္းပုံသ႑ာန္က ၁၀-လက္မ႐ွိၿပီး
အေလးခ်ိန္ ၇-ပိႆာ႐ွိပါတယ္။ လယ္တီဆရာေတာ္ သထုံ၊ ကတြန္ေက်ာက္ သမုိင္းမွာ သာသနာျပဳေနတုန္း
မနက္မ်က္ႏွာသစ္ဖို႔ ျပတင္းဖြင့္တဲ့အခါ ႐ုပ္ပြားေတာ္က ေကာင္းကင္ မွာ ရပ္တည္ေနတာကို ျမင္လို႔
အဓိ႒ာန္နဲ႔ပင့္ပါတယ္။ ႐ုပ္ပြားေတာ္ဟာ ထူးဆန္းစြာနဲ႔ ဧည့္ခန္း စားပြဲကို ၾကြေတာ္မူလို႔
ဖူးေျမွာ္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ ၁၂၈၅-ခုမွာ ဆရာေတာ္ပ်ံေတာ္မူေတာ့ တပည့္ႏွစ္ပါး တစ္လွည့္စီကုိးကြယ္ရာကေန
ကုိယ္ပြားတစ္ဆူကို ထုလုပ္ခဲ့ၿပီး မူလ႐ုပ္ပြားေတာ္ကို လယ္တီ ဦးလွတင္က ရခဲ့ပါတယ္။ လူပ်ံေတာ္ဦးလွတင္ရဲ႕ဇနီးက
ေဒၚျမ႐ွင္ျဖစ္ၿပီး ကိုးကြယ္ခြင့္ရတဲ့ေန႔ကစလို႔ သဇင္နီေသြးေဆးနဲ႔ ႀကီးပြားလာၾကပါတယ္။
၁၃၅၇-ခု၊ ၀ါဆိုလဆန္း ၁၄-ရက္မွာ ေဒၚျမ႐ွင္ဆီကေန
ၿမိဳင္ႀကီးငူဆရာေတာ္က အလွဴခံၿပီး ေဘသဇၨမုနိေၾကးသြန္း႐ုပ္ပြားေတာ္ ဂႏၶကုဋိတုိက္ရဲ႕ အလယ္
ဗဟိုတည့္တည့္ ေၾကးသြန္းဘုရားသီတင္းသုံးမယ့္ ဌာပနာတုိက္ထဲကို ၁၃၅၇-ခု၊ ၀ါဆုိလျပည့္၊
မနက္-၉ နာရီတိတိမွာ ဌာပနာခဲ့ပါတယ္။
၁၀။ရေသ့ပ်ံဂူနဲ႔ဒုအင္ေ၀ါ၀္ၿမိဳ႕ေဟာင္း
ေကာ့ဂြန္းဂူမွာ႐ွိတဲ့ မုတၱမမိဖုရားေရး မြန္ေက်ာက္စာမွာ
ဒုအင္ေ၀ါ၀္မွာေနစဥ္ ၿမိဳ႕ရဲ႕အတြင္း အျပင္မွာ ေျမနဲ႔ေက်ာက္ဆင္းတုေတြကို သူနဲ႔သူ႔တပည့္ေတြ
စြမ္းအား႐ွိသေလာက္ ထြင္းတုခဲ့တယ္လို႔ ေရးထားပါတယ္။ ဒုအင္ေ၀ါ၀္ၿမိဳ႕ဆိုတာ ေကာ့ဂြန္း၊ရေသ့ပ်ံ၊ဘားကပ္ဂူတို႔ရဲ႕
အလယ္ဗဟိုကုန္းအျမင့္ ေနရာ ရေသ့ပ်ံ႐ြာဦးေစတီပတ္၀န္းက်င္တစ္၀ုိက္ပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
ဒုအင္ေ၀ါ၀္ရဲ႕ အဓိပၸာယ္ကေတာ့ ပုန္းေအာင္းေနေသာေနရာလို႔ ဆိုလုိပါတယ္။ ၁၆-ရာစုမွာ မုတၱမၿမိဳ႕စားနဲ႔
တပင္ေ႐ႊထီးတို႔ စစ္တုိက္ လို႔ မုတၱမၿမိဳ႕စား စစ္႐ႈံးရာကေန မုတၱမေတာင္႐ိုးတစ္ေလွ်ာက္
ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး မုိင္ ၂၀-ခန္႔ေ၀းတဲ့ ေကာ့ဂြန္းဂူအနားက ကိုမြန္တန္ေဒသမွာ ပုန္းေအာင္းခဲ့ပါတယ္။
ကိုမြန္တန္ဆုိတာ ကရင္စကား ျဖစ္ၿပီး ေတာထူထပ္တဲ့ေနရာလို႔ ဆိုလုိပါတယ္။ အဲဒီမွာေနစဥ္အတြင္း
အုတ္ခြက္ဘုရားေတြ ထုလုပ္ ခဲ့တာပါ။
မုတၱမၿမိဳ႕စားနဲ႔ညီျဖစ္သူတို႔ဟာ သာသနာျပဳစိတ္ထက္သန္လြန္းလို႔
ရေသ့ဘ၀ကို ကူးေျပာင္းၿပီး အစ္ကိုက ဗုဒၶဥာဏရေသ့ေနခဲ့တဲ့ ရေသ့ပ်ံဂူမွာေနၿပီး ဗုဒၶဥာဏရေသ့ရဲ႕နာမည္ကိုပဲယူၿပီး
ဗုဒၶဥာဏ လို႔ ဘြဲ႔ခံခဲ့ပါတယ္။ ညီျဖစ္တဲ့ဓမၼဥာဏရေသ့ကေတာ့ ေကာ့ဂြန္းမွာသာသနာျပဳၿပီး သိမ္ေဟာင္း
ေနရာမွာ သစ္သားေက်ာင္းေဆာက္ေနပါတယ္။ မုတၱမမိဖုရားဟာ မုတၱမၿမိဳ႕စား ရေသ့၀တ္သြားတဲ့ အတြက္
အတူသာသနာျပဳဖို႔မသင့္တာေၾကာင့္ သူ႔တပည့္ေတြနဲ႔အတူ သာသနာျပဳေဆာင္႐ြက္ရင္း မြန္တန္ကုန္းအရပ္မွာ
ဒုအင္ေ၀ါ၀္ၿမိဳ႕ထူေထာင္ၿပီး သာသနာျပဳခဲ့ပါတယ္။ လုပ္ငန္းေအာင္ျမင္ခဲ့လို႔ မိဖုရားနာမည္ကို
ေကာ့ဂြန္း၊ရေသ့ပ်ံ၊ဘားကပ္ဂူနဲ႔ တျခားၿမိဳ႕နယ္ထိ မုတၱမမိဖုရားေကာင္းမႈဆိုတဲ့ ကမၺည္းက်န္ခ့ဲတာျဖစ္ပါတယ္။
၁၉၉၆-မွာ
အုတ္ခြက္ဘုရားအက်ိဳးအပဲ့ေတြ ေတြ႔ရၿပီး ၁၃၄၃-မွာ သံနဲ႔လုပ္ထားတဲ့ အုပ္ခြက္ ဘုရားဘေလာက္တုံးႏွစ္ခုေတြ႔ရပါတယ္။
အဲဒီဘေလာက္တုံးကို ေကာ့ကေသာင္ဆရာေတာ္က တစ္ဆင့္ ေကာ့ဂြန္းေက်ာင္းဆရာေတာ္ယူသြားၿပီး ဆရာေတာ္ပ်ံေတာ္မူတဲ့အခါ
ေပ်ာက္သြားခဲ့ ပါတယ္။ လက္႐ွိမွာေတာ့ အဲဒီေနရာမွာ ေအာက္ခံပလႅင္ဂ၀ံ၊ ငွက္ေပ်ာ္ဖူး၊ ဂ၀ံေစတီတစ္ျခမ္း၊
တူးေဖာ္ထားတဲ့ အျမင့္(၁၀)ေတာင္ခန္႔ ကိုးေျမာင့္သ႑ာန္ေစတီႀကီးတစ္ဆူ၊ ေစတီအေ႐ွ႕ဘက္က ေစတီငယ္သုံးဆူ၊
ေစတီေတာင္ဘက္က ေစတီငယ္ႏွစ္ဆူ၊ အလ်ား၈-ေတာင္ အနံ၆-ေတာင္ အျမင့္၃-ေတာင္႐ွိတဲ့ ေက်ာက္နိမိတ္နဲ႔လုပ္တဲ့
သိမ္ေနရာေဟာင္း အုတ္ကုန္းတစ္ခုတို႔ကို ေတြ႔ရ ပါတယ္။ ေကာ့ဂြန္းဂူ၊ရေသ့ပ်ံဂူ၊ဘားကပ္ဂူမွာ
မေတြ႔ရတဲ့ စဥ္႔ေရသုတ္အနက္ေရာင္ အနီေရာင္ အျဖဴေရာင္ အစိမ္းေရာင္အုတ္ကၽြတ္အမိုးေတြကို
ဒီေနရာမွာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ေတာင္ကေလး ဆရာေတာ္(ေတာမွီရဟန္း)က လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ကိုးရာခန္႔ကလို႔
မွတ္ခ်က္ခ်ပါတယ္။ ၁၃၆၇-ခု၊ တန္ေဆာင္မုန္းလဆန္း ၂-ရက္မွာ သံလြင္ျမစ္ေရက်ခ်ိန္ ကမ္းပါးၿပိဳရာကေန
စဥ္႔ဖိုလ္လို႔ယူဆရတဲ့ ေပ၃၀-အကြာေ၀း႐ွိတဲ့ ဖိုလ္ငါးခုေပၚလာပါတယ္။ သိမ္ေနရာေဟာင္းမွာေတာ့
အုတ္ကုန္းသုံးပုံ၊ ေရကနု္ႏွစ္ကန္ကို ေတြ႔ရပါတယ္။
၁၁။မာရ္ေျပရန္ေျပ
ေအာင္စၾကာသိဒၶိ႐ြာဦးေစတီ
ေကာဇာသကၠရာဇ္ ၁၂၉၉-မွာ သက္ေတာ္ ၂၉၊ ကုိး၀ါရၿပီးျဖစ္တဲ့
ဆရာေတာ္ဦးဣႏၵ၀ံသဟာ ရေသ့ပ်ံဂူမွာ ေတာရပ္မွီေနစဥ္ ရေသ့ပ်ံ႐ြာကိုဆြမ္းခံၾကြဖို႔ သကၤန္း႐ုံမယ့္ဆဲဆဲမွာ
႐ြာရဲ႕အေ႐ွ႕ဘက္ မွာ ဆည္းလည္းသံနဲ႔ေစတီတစ္ဆူကုိ ျမင္လုိက္ရတဲ့အတြက္ ေစတီကိုဖူးၿပီးမွ
ဆြမ္းခံဆက္ၾကြခဲ့ ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ဖူးေျမွာ္ဖို႔သြားတဲ့အခါ ေစတီေတာ္က မ႐ွိေတာ့ပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ စိတ္ထဲကေဖ်ာက္မရတဲ့အတြက္ ပုံစံတူေစတီတည္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ ၁၃၀၃-မွာ ဂ်ပန္ေတြ
ျမန္မာႏိုင္ငံကို ၀င္လာတာကတစ္ေၾကာင္း ၁၃၄၄-မွာ က်န္းမာေရးေၾကာင့္ ေဆး႐ုံတက္ခြဲစိပ္ရ
တာကတစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ ဘုရားတည္ဖို႔ မျဖစ္ေျမာက္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ရေသ့ပ်ံဒကာ ဒကာမ
ေတြရဲ႕ေတာင္းဆုိမႈေၾကာင့္ ၁၃၅၅-ခုႏွစ္၊ တန္ခူးလဆန္း(၄)ရက္၊အဂၤါေန႔မွာ ေျမသန္႔၊ တန္ခူးလဆန္း
၇-ရက္ ေသာၾကာမွ ပႏၷက္ခ်၊ တန္ခူးလဆန္း(၁၀)ရက္ တနလၤာေန႔မွာ သံဃာသုံးဆယ္ေက်ာ္ၿခံရံၿပီး
အုတ္ျမစ္ခ်၊ ၁၃၃၈၊ တန္ခူးလျပည့္မွာ ထီးေတာ္တင္လွဴခဲ့ပါတယ္။ ကြာသင္ေက်ာင္းဆရာေတာ္ ဦးဣႏၵ၀ံသဟာ
၁၉၈၈၊တန္ခူးလျပည့္ေက်ာ္(၄)ရက္ေန႔မွာ ဘားကပ္႐ြာပ႒ာန္းဖြင့္ပြဲ ၾသ၀ါဒေပးရင္း ပ်ံေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။
၁၂။အစဥ္အလာထူး
အရင္က သႀကၤန္အတက္ေန႔ေရာက္တိုင္း ရေသ့ပ်ံ႐ြာလုံးကၽြတ္လူေတြဟာ
အစ္ကုိျဖစ္သူ မုတၱမၿမိဳ႕စား ျပဳျပင္တည္ေဆာက္ခဲ့တဲ့ ေကာ့ဂြန္းဂူကိုသြားၿပီး ဆြမ္းေတာ္တင္ၾကတယ္။
ၿပီးေတာ့ ဂူအေ႐ွ႕ဘက္က နတ္ေရကန္နားမွာ အသက္ႀကီးတဲ့သူတစ္ေယာက္က တုိင္ေပးၿပီး စုေပါင္းေရစက္
ခ်ၾကတယ္။ ေရစက္ခ်ခ်ိန္မွာ ဥမကြဲသိုက္မပ်က္ေနရဖို႔အတြက္ ရည္႐ြယ္ၿပီး အသားခ်င္း ဒါမွမမဟုတ္
အ၀တ္နဲ႔ ထိစပ္ထားၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္(၃၀)ခန္႔က ကန္ထဲကုိငါးေတြေမြးလို႔
ကန္ မသန္႔တာေၾကာင့္ ေရခမ္းေျခာက္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီကေန ယေန႔ထိ အစဥ္အလာပ်က္ခဲ့ပါတယ္။ တစ္ခုေတာ့
က်န္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါက သႀကၤန္အတက္ေန႔ေရာက္တုိင္း မုတၱမၿမိဳ႕စားရဲ႕ညီတည္ခဲ့တဲ့ ရေသ့ပ်ံဂူကိုသြားၿပီး
ဆြမ္းေတာ္ကပ္၊ ၿပီးေတာ့ ေရစက္ခ်၊ ၿပီးမွ ဂူထဲကနတ္ေရစင္ကုိ အိမ္ယူသြားတဲ့ အေလ့အထပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ေက်ာက္စက္ေရေခၚ နတ္ေရကန္ဟာ ဂူအတြင္းညာဘက္ေဘး အနိမ့္ ပိုင္း ေက်ာက္တုံးနားမွာ ႐ွိပါတယ္။
ေကာ့ဂြန္းဂူထက္ပုိထူးတဲ့
အစဥ္လာတစ္ရပ္ကေတာ့ ၀ါးက်ည္ေတာက္ကို နႏြင္းနဲ႔လိမ္းၿပီး အဖ်ားကို နႏြင္းလိမ္းထားတဲ့ခ်ည္နဲ႔ပတ္ထားၿပီး
ထိပ္၀မွာ ပရိတ္ပန္းေတြထည့္ အဲဒီေနာက္ ရေသ့ပ်ံဂူရဲ႕ ခုနစ္ေန႔ဘုရားမွာ ေန႔နံအလုိက္တစ္ညပူေဇာ္လို႔
လင္းတဲ့အခါ ရလာတဲ့ “ထီ့လ္ုဖုဂ္”ေခၚတဲ့ အိုးကုိ ကိုယ္စီယူ၊ ဂူေပၚကဆင္းၿပီး ဂူေ႐ွ႕လမ္းေဘးမွာ
သႀကၤန္ကာလအေလ်ာက္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးခ်ိဳးၾက၊ ခ်ိဳးၿပီးရင္ တျခားေနရာမွာ အဲဒီအုိးကိုမသုံးမိေစဖို႔
အဲဒီေနရာမွာပဲ ခြဲပစ္ခဲ့တဲ့ ထီ့ဖ္ုလုဂ္ေရေသာက္ခ်ိဳး အစဥ္အလာပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္(၃၀)ခန္႔က႐ွိခဲ့တဲ့
ထီ့ဖ္ုလုဂ္အစဥ္လာကလည္း ခုေခတ္မွာ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းေၾကာင့္ ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့တာလား ဘာေၾကာင့္လဲဆိုတာကို
ဘယ္သူမွ တိတိက်က် မေျပာႏုိင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ပါၿပီ။ အေခၚအေ၀ၚအေနနဲ႔ သိမ္ေဟာင္း
ေနရာကို သိင့္ေခါဟ္ဍာ၊ ရေသ့ႀကီးေနခဲ့တဲ့ေနရာကို ဖူအၚသၚဟႈဂ္ (ဘုိးရေသ့ၿခံ) လို႔ ဒီေန႔ထိ
ေခၚေ၀ၚ ၾကတုန္းပါပဲ။
ကိုး = ရေသ့ပ်ံဂူေတာ္ျမတ္သမုိင္းအက်ဥ္း
( ဦး၀ိသုဒၶိ၊ရေသ့ပ်ံဂူ)။
