အနိမ့္ဆုံးသီလေႀကာင့္ မင္းမ်ိဳးတြင္ျဖစ္ႏုိ္င္သည္။ အလတ္စားသီလေႀကာင့္ နတ္ျပည္တြင္ျဖစ္ႏုိင္သည္။ အျမင့္ဆုံးသီလေႀကာင့္ ကိေလသာတို႔မွ စင္ႀကယ္ႏုိင္၏။ (သာသနာပအနိမ့္ဆုံးသီလဟူသည္ တိတၳိ -ေက်ာင္းတြင္ ေမထုန္အမႈကို ေရွာင္ႀကဥ္ျခင္းတစ္ပါးသီလတည္း။ အလတ္စားသီလဟူသည္ သီလကို က်င့္သျဖင့္ စ်ာန္အနီးသို႔ေရာက္၍ နီ၀ရဏတရားတို႔ကို တဒဂၤသတၱိျဖင့္ ပယ္ခြာႏုိင္ေသာ မဟာကုသိုလ္ေစတနာဟုဆိုအပ္ေသာ သီလတည္း။ အျမတ္ဆုံးသီလဟူသည္ ကမၼ႒ာန္းအားထုတ္သျဖင့္ စ်ာန္ရကာ သမာပတ္ရွစ္ပါးႏွင့္ျပည့္စုံျခင္း ေသေသာ္ ျဗဟၼာ့ျပည္ေရာက္ျခင္းတည္း။ သာသနာတြင္းအနိမ့္ ဆုံးသီလသည္ နတ္သိႀကားအျဖစ္ကိုေတာင့္တသျဖင့္ စတုပါရိသုဒၶိသီလကိုေစာင့္ေသာ ရဟန္း၏ျဗဟၼစရိ ယ သီလကို ေတာင့္တသျဖင့္ ေတာင့္တတိုင္းျပည့္ျခင္းတည္း။ အလတ္စားသီလသည္ ျဗဟၼစရိယေစတနာ ကို ေတာင့္တသျဖင့္ ျဗဟၼစရိယေစတနာကို ေပးႏုိင္ျခင္းတည္း။ ျဗဟၼာ့ျပည္ကိုေတာင့္တသျဖင့္ စတုပါရိ သုဒၶိသီလႏွင့္ျပည့္စုံေသာရဟန္းသည္ ၀ိပႆနာကိုပြားသျဖင့္ မဂ္ဖိုလ္သို႔ေရာက္ကာ ရဟႏၱာျဖစ္ျခင္းသည္ အျမတ္စားသီလတည္း)
ေရွးအခါက ဒုတိပမင္း၊ သာဂရမင္း၊ ေသလမင္း၊ မုဇကိႏၵမင္း၊ ဘဂီရသမင္း၊ ဥသိႏၶရမင္း၊ ပုထုဇၨနမင္းတို႔ႏွင့္ အျခားေသာ မင္းပုဏၰားတို႔သည္ အလႈျပဳသည့္အခါ ခ်မ္းသာစည္းစိမ္ကိုေတာင့္တႀကသျဖင့္ ေသေသာအခါ -ျပိတၱာဘုံေခၚကာမာ၀စရနတ္ျပည္သို႔ေရာက္ႀကရ၏။ ယာမဟႏုရေသ့၊ ေသာမယာဂရေသ့၊ မေနာဇရေသ့၊ သမုဒၵရေသ့၊ မာဃရေသ့၊ ဘရတရေသ့၊ ကာလပုရကၡတရေသ့-ဟူေသာ ရေသ့ညီေနာင္ခုနစ္ေဖၚတို႔ႏွင့္ အဂီၤရသရေသ့၊ ကႆပရေသ့၊ ကိသ၀စၧရေသ့၊ အကိတၱိရေသ့-ဟူေသာ ရေသ့ေလးပါးတို႔သည္ အိမ္ယာ မေထာင္ ျခဳိးျခံစြာက်င့္သျဖင့္ ျဗဟၼာမင္းျဖစ္ရသည္။ (ကိေလသာကာမဟူေသာ ေလာဘေဇာ၏က်က္စား ရာ မွီခိုတြယ္ရာ အာရုံငါးငါး-ဟုဆုိသည့္ ၀တၳဳကာမတို႔ကို မရလ်င္ အလြန္ပူပန္တတ္ေသာေႀကာင့္ ျပိတၱာႏွင့္ တူေသာေႀကာင့္ ကာမာ၀စရနတ္ျပည္ေျခာက္ထပ္ရွိနတ္တို႔ကို ျပိတၱာဟုေခၚသည္။ စင္စစ္ ယင္းသို႔ဆိုျခင္း သည္ နိဒႆနနည္းျဖင့္ဆိုျခင္းသာတည္း။ ကိေလသာကို မခြာႏို္င္ေသးလ်င္ ၀တၳဳကာမကို ေတာင့္တပူပန္ တတ္သျဖင့္ ကာမဆယ့္တစ္ဘုံရွိ သတၱ၀ါအားလုံး ျပိတၱာမ်ားသာတည္း။ အပါယ္ေလးဘုံသားတို႔ကား မုခ်ျပိတၱာျဖစ္၍ ကာမသုဂတိခုနစ္ဘုံသားတို႔သည္ သဒိသူပစာျပိတၱာတို႔တည္း)
တစ္ခါက ဟိမ၀ႏၱာေတာင္၀ယ္ သီဒါနဒီျမစ္နား၀ယ္ အဘိဥာဏ္ငါးပါး၊ သမာပတ္ရွစ္ပါးရေသာ ရေသ့တစ္ -ေသာင္းတို႔ ေနထုိင္ႀကသည္။ ဆြမ္းအလို႔ငွာ အခ်ိဳ႕က ေျမာက္ကၽြန္းသို႔ႀကြႀကသည္။ အခ်ိဳ႕က ဇမၺဳသေျပ သီးကို စားသုံးႀကသည္။ အခ်ိဳ႕က အနားရွိသစ္သီးတို႔ျဖင့္စားႀကသည္။ အခ်ိဳ႕က ရပ္ရြာနိဂုံးတို႔သို႔ ဆြမ္းခံႀကြ ႀကသည္။ လွ်ာပင္ရွိေသာ္ျငား အရသာကို တပ္မက္မႈမထား စ်ာန္တရားျဖင့္သာ ေနထိုင္ႀကသည္။ တစ္ေန႔ -ေသာအခါ ရေသ့တစ္ပါးသည္ ဆြမ္းခံႀကြရာတြင္ မင္းပုေရာဟိတ္အိမ္သို႔ႀကြမိေလသည္။ ႀကာလာေသာ အခါ မ်က္မွန္းတန္းမိသျဖင့္ ပုေရာဟိတ္မွ ေမးျမန္းစုံစမ္းရာ လြန္စြာႀကည္ညိဳသျဖင့္ မင္းကိုခြင့္ပန္ကာ ရေသ့၀တ္လိုက္သည္။ စ်ာန္သမာပတ္ရေသာအခါ မင္းကိုကတိေပးထားသည့္အတိုင္း မင္းထံႀကြေလ သည္။ မင္းသည္ လြန္စြာႀကည္ညိဳလွသျဖင့္ ရေသ့မ်ားကို ဆြမ္းလုပ္ေကၽြးလိုေႀကာင္းေျပာရာ ရေသ့မွ အတူေခၚေဆာင္သည္။ နယ္စပ္ေရာက္ေသာအခါ တန္ခုိးျဖင့္ ဟိမ၀ႏၱာသို႔ေခၚေဆာင္သြားေလသည္။ ထိုသီဒါနဒီအနားတြင္ပင္ သစ္ခက္တဲနန္းစိုက္၍ ရေသ့မ်ားကို ဆြမ္းလုပ္ေကၽြးခဲ့သည္။ ႀကာေသာ္လြန္စြာ ႀကည္ညိဳလွသျဖင့္ ထုိအရပ္တြင္ပင္ က်ဳံး၊ တံခါး၊ ပစၥင္၊ ရင္ေလွ်ာက္၊ အခင္းအက်င္းမ်ားႏွင့္အတူ ျမိဳ႕တည္ သည္။ လယ္ယာေခါင္းတာ တီထြင္ကာေနထုိင္သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ အႏွစ္တစ္ေသာင္းတုိင္ေအာင္ ရွိခုိးျခင္း အလႈေပးျခင္းတုိ႔ျဖင့္ ေနထုိင္ကာ ေသလြန္ေသာအခါ ဆကာမာ၀စရနတ္ျပည္ေျခာက္ထပ္သို႔ ေရာက္ရ သည္။ ရေသ့တို႔ကား ျဗဟၼာ့ျပည္ေရာက္ရသည္။ ထုိအခါက သိႀကားမင္းသည္ ယခုအခါ ေနမိမင္းကို ျပႆ နာ ေျဖရွင္းေပးေသာသိႀကားမင္းပင္ျဖစ္သည္။ (ဇာ၊႒၊၆၊၁၁၉-၁၃၀)
အရွင္က၀ိႏၵ(ေခ်ာင္းဆုံ)
No comments:
Post a Comment