ဂ်ာမန္ရဟန္းအရွင္ဥာဏပုဏၰိက

`ဤကမၻာေလာကသည္ တစ္ခ်ိန္က ယမ္းခိုးယမ္းေငြ႕မ်ား၊ မီးခိုးမီးေငြ႕မ်ားျဖင့္ ေတာက္ေလာင္ခဲ့ဖူးသည္။ ယင္းစစ္ပြဲမ်ားသည္ ကမၻာအႏွ႕ံျဖစ္ပြားသျဖင့္ ကမၻာစစ္ဟု အသိအမွတ္ျပဳႀကသ္ည။ စစ္မက္ျဖစ္ပြားရာတြင္ ေလာဘကိုအရင္းခံ၍လည္း စစ္မက္ျဖစ္ပြားႀကသည္။ ေဒါသကိုအရင္းခံ၍လည္း စစ္မက္ျဖစ္ပြားႀကသည္။ သူတို႔၏ကိုယ္တြင္ ေလာဘမီး၊ေဒါသမီး လြန္စြာေလာင္ ႀကြမ္းေနသည္ကို သူတို႔ကိုယ္တိုင္မသိႏိုင္ႀကေတာ့သျဖင့္ ေမာဟမီးအပူဟပ္၍ သူတို႔တြင္ လူေကာင္းတစ္ေယာက္၏စိတ္ မကပ္ႏုိင္ႀကေတာ့ေပ။ ေလာႀကီးတြင္ လူသားတို႔စိတ္္ကို ဘုရားရွင္ သည္ ၈၁-မ်ိဳးဟု ခြဲျပထားခဲ့သည္။ ထိုတြင္ လူေကာင္းတစ္ေယာက္တြင္ ရွိႏုိင္ေသာစိတ္ လူဆိုးတစ္ေယာက္တြင္ ရွိႏိုင္ေသာစိတ္ကိုလည္း ခြဲျပထားခဲ့သည္။ စစ္ဘီလူးမ်ားသည္ မည္သည့္ စိတ္ျဖစ္ႀကမည္နည္း။ စစ္သည္ ဣ႒-လိုလားဖြယ္၊ န-မရွိ = အနိ႒ - မလိုလားဖြယ္ျဖစ္ေသာေႀကာင့္ မည္သူမွ်လိုလားျခင္း အလ်င္းမရွိေပ။ ႏႈတ္မဆင္ျခင္မႈ၊ ကိုယ္မဆင္ျခင္မႈ၊ စိတ္ကိုမထိန္း ခ်ဳပ္ႏို္င္မႈတို႔ေႀကာင့္ ျပႆနာမ်ားျဖစ္ပြားႀကရာမွ အမႈိက္ကစ ျပႆာဒ္မီးေလာင္ဆိုသကဲ့သို႔ စစ္မီးေတာက္မ်ား ႀကီးစြာျဖစ္ႀကရသည္။ စစ္ျဖစ္လ်င္ ေလာကႀကီးအထိနာမည္။ ေလာႀကီးဟု ဆိုလိုက္သျဖင့္ လူသားမ်ားလည္း ပါ၀င္လာသျဖင့္ လူသားတို႔ပင္ဦးစြာဒုကၡႏွင့္ ႀကဳံေတြ႕ရျပန္သည္။ လူသားတို႔ဖန္တီးေသာ စစ္၏အနိ႒ာရုံမ်ားကို လူသားတို႔ႀကဳံေတြ႕ရျခင္းမွာ ဘယ္သူမျပဳ မိမိမႈသာျဖစ္ေတာ့သည္။

ဒုကၡဆိုသည္ကို လူတိုင္းအဓိပၸါယ္မဖြင့္ဆိုတတ္ႀကေသာ္ျငား လူတိုင္းပင္ခံစားႀကရသည္။ သတိျပဳမိသူမ်ားက ဒုကၡမွလြတ္ေျမာက္လိုႀကသည္။ အဆင္ေျပမည့္နည္းလမ္းကို ရွာေဖြႀကသည္။ ဒုကၡႏွင့္ႀကဳံေတြ႕လာလ်င္ ျပဳိင္လာလ်င္အရႈံးေပး ႏွလုံးေအးသည့္ေဆးဟု သေဘာပိုက္ကာ အရႈံးေပးလိုက္ႀကသည္။ သို႔ေသာ္ အရႈံးေပးသည္ဆိုရာတြင္ အရႈံးကိုရယူလုိက္ျခင္း မျဖစ္ေစပဲ အရႈံးကို ေပးလုိက္ျခင္းသာ ျဖစ္သင့္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ အရႈံးကို လက္မခံပဲ မိမိတြင္ရွိႏွင့္ျပီးေသာအရႈံးကို မတရားအႏုိင္ယူလိုသူမ်ားအား ျပန္ေပးျခင္းျဖင့္ မိမိကုိယ္တို္င္ကအႏိုင္ရလာ တတ္သည္။ ယင္းအႏို္င္သည္ အစြန္းထင္းမရွိေသာအႏိုင္ယူျခင္းျဖစ္သည္။ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္၏ အရႈံးကို မ်က္ရည္တစ္စက္ျဖင့္ အဆုံးျဖတ္မေပးႏို္င္ေပ၊ အဘယ့္ေႀကာင့္ဆိုေသာ္ ၄င္း မ်က္ရည္သည္ အျပဳံးမ်က္ရည္ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ႏိုင္ေသာေႀကာင့္ပင္။ သက္ေသျပရလ်င္ ဂ်ာမန္ရဟန္းေတာ္အရွင္ဥာဏပုဏၰိကကို ထုတ္ေဖၚျပရေပလိမ့္မည္။ သူသည္ ယုံႀကည္ရာကို ရဲ၀ံ့စြာ ရြက္လြင့္သည္။ မုန္တိုင္းထန္ေသာပင္လယ္ႀကားတြင္ ေလနီႀကမ္းမ်ားကို ရႈရႈိက္ရင္း လိုရာကမ္းအရပ္သို႔ ဆက္ကပ္ခရီးႏွင္သည့္ ရြက္ေလွငယ္တစ္စင္းျဖစ္သသည္။

အရွင္ဥာဏပုဏၰိကသည္ 21-7-1901 ခုနစ္တြင္ ဂ်ာမဏီျပည္၊ဖရင့္ျမိဳ႕အနီး ဟန္ေနာတြင္ အိဆက္ႏွင့္ဆိုဖီဖနီဂ်ာ ဂ်ဴးဇနီးေမာင္ႏွံတို႔မွ ေမြးဖြားသည္။ အမည္မွာ ဆစ္ဂမန္ျဖစ္၍ ဗုဒၶဘာသာ စာအုပ္မ်ားကို ဖတ္ရႈရာမွ ဗုဒၶဘာသာကို စိတ္၀င္စားလာခဲ့သည္။ ၁၉၂၂-တြင္ ဘာလင္သို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ကာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားႏွင့္ ေတြ႕ဆုံခြင့္ရခဲ့သည္။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ အစုအေ၀းႏွင့္ဆက္ သြယ္သည္။ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ေလ့လာခြင့္ရခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ဂ်ာမန္ရဟန္းေတာ္ အရွင္ဥာဏတိေလာကႏွင့္ ေတြ႔ဆုံခြင့္ရခဲ့သည္။ ၁၉၂၄-တြင္ မိဘႏွစ္ပါးသည္ ရုရွားသို႔ေျပာင္းေရႊ႕ သည္။ သူတို႔ေနထိုင္ရာ ကိုနင္ဘာ့(စ္)ျမိဳ႔တြင္ ဗုဒၶဘာသာအသုိင္းအ၀ိုင္းႏွင့္ ဆက္သြယ္ျပီး ဗုဒၶဘာသာအသုိင္းအ၀ိုင္းနွင့္ ဆက္သြယ္သည္။ ဗုဒၶစာေပေလ့လာေရးအဖြဲ႔တည္ေထာင္သည္။ သူ႔ဖခင္၏ ဆုိင္တြင္ ဗုဒၶစာေပစာႀကည့္တိုက္တစ္ခုဖြင့္သည္။ ထုိသုိ႔ဖြင့္ရာမွ ရုရွားစာေပပညာရွင္မ်ားႏွင့္ အဆက္သြယ္ရသည္။

၁၉၃၂-တြင္ ဖခင္ကြယ္လြန္သျဖင့္ မိခင္ႏွင့္အတူ ဘာလင္သို႔ေျပာင္းေရြ႕ခဲ့ျပန္သည္။ ၁၉၃၆-တြင္ ဟစ္တလာအာဏာရလာျပီး ဂ်ဴးမ်ားကို ႏွိပ္စက္သည္။ ဆစ္ဂမန္သည္ ဂ်ဴးဗဟိုေကာ္မတီ တြင္ ဂ်ဴးကယ္ဆယ္ေရးေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။ ၁၉၃၅-တြင္ မိခင္ႏွင့္အတူ ဗီယင္နာျမိဳ႕ ၾသစၾတီးယား)သို႔ ေျပာင္းေရႊ႕သည္။ ၁၉၃၅-တြင္ သီဟိုဠ္သို႔ေရာက္သည္။ သူ႔ဆရာ အရွင္ဥာဏ တိေလာကမေထရ္က ကူညီသည္။ ထိုႏွစ္တြင္ ဒီပရိပ္သာ၌ သာမေဏျပဳ၍ ၁၉၃၇-တြင္ ရဟန္း၀တ္ခဲ့သည္။ ဘြဲ႔အမည္မွာ အရွင္ဥာဏတိေလာကျဖစ္သည္။ ဗုဒၶစာေပႏွင့္ ပါဠိဘာသာကို သင္ယူခဲ့သည္။ အဂၤလိပ္စာကို ကိုယ္တိုင္ေလ့လာသည္။

၁၉၃၉-တြင္ သူေနထိုင္ရာအရပ္၏အပူဒဏ္ကို မခံႏိုင္သျဖင့္ သီဟုိဠ္အထက္ပို္င္း ဂမၸိဳလာျမိဳ႕သို႔ေျပာင္းေရႊ႕၍ လယ္ေတာထဲေက်ာင္းကေလးေဆာက္ကာ ဆြမ္းခံစားေသာက္ကာေနသည္။ ထိုသုိ႔ေနထိုင္ရင္း သံယုတၱနိကာယ္ေကာက္ႏႈတ္ခ်က္ကို ပါဠိမွဂ်ာမန္သုိ႔ျပန္ဆို၍ သီဟုိဠ္သီတင္းသုံးေဖၚႏွစ္ပါးႏွင့္အတူ ရိပ္သာတည္ေဆာက္လ်က္ ကမၼ႒ာနး္အားထုတ္ေနထုိင္သည္။ သတိပ႒ာန္သုတ္ႏွင့္အဖြင့္ကို ထိုတြင္ပင္ ဂ်ာမန္ဘာသာသုိ႔ျပန္ဆိုခဲ့သည္။ ယင္းႏွစ္တြင္ ငွက္ဖ်ားျဖစ္သျဖင့္ ဘႏၵရာေ၀လသို႔ေျပာင္းေရႊ႕ႀကသည္။ အဂၤလန္ႏွင့္ဂ်ာမဏီစစ္ျဖစ္ေသာအခါ ဂ်ာမဏီမ်ားကိုဖမ္းသျဖင့္ သူ၏ဆရာ အရွင္ဥာဏတိေလာကႏွင့္အတူ အက်ဥ္းစခန္းတြင္ ေနထိုင္ရသည္။ အရွင္ဥာဏပုဏၰိကသည္ ဂ်ဴးလူမ်ိဳးျဖစ္၍ သုံးပတ္သာေနထိုင္ရကာ ျပန္လည္ လြတ္ေျမာက္လာသည္။ ၁၉၄၀-တြင္ ျဗိတိသွ်အစိုးရ၏ ဂ်ဴးမ်ားအေပၚမူ၀ါဒေျပာင္းလဲလာမႈေႀကာင့္ ထပ္မံဖမ္းဆီးခံရျပန္သည္။ ထိုစခန္းတြင္ပင္ သုတၱနိပါတ္ကို ဂ်ာမန္ဘာသာျပန္ဆို၍ က်ယ္ျပန္႔ေသာမွတ္ခ်က္မ်ား ထပ္ျဖည့္သည္။ ထို႔ေနာက္ အိႏၵိယေျမာက္ပိုင္း ဒါဟရာဒုန္းအက်ဥ္းစခန္းသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ျခင္းခံရျပန္သည္။

အရွင္သည္ အိႏၵိယသို႔ စာအုပ္ေပါင္းမ်ားစြာ သယ္ေဆာင္သြားျပီး ပရိယတ္ကိုဆက္လက္လုပ္ေဆာင္သည္။ အျပင္ကမၻာတြင္ စစ္မက္ျပင္းထန္စြာျဖစ္ပြားေနခ်ိန္တြင္ အက်ဥ္းစခန္း၌ ဓမၼသဂၤ ဏီႏွင့္အ႒သာလိနီကုိ ဘာသာျပန္သည္။ အဘိဓမၼာႏွင့္ပတ္သက္ေသာမွတ္စုမ်ားေရးသည္။ ဂ်ာမန္ဘာသာျဖင့္ သတိပ႒ာန္၀ိပႆနာက်မ္းတစ္ေစာင္ျဖစ္ေသာ The Heart of Buddhism Meditation ကို ျပဳစုသည္။ ယင္းစာအုပ္သည္ ဘာသာေပါင္း ခုနစ္ဘာသာျပန္ဆိုျခင္းခံရျပီး သတိပ႒ာန္၀ိပႆနာႏွင့္ပတ္သက္၍ အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ေရးေသာ အေကာင္းဆုံးစာအုပ္ အျဖစ္ အသိမွတ္ျပဳခံရသည္။ ကမၻာစစ္ျပီးေသာအခါ ျပန္လည္လြတ္ေျမာက္လာ၍ ဒီပရိပ္သာ၌ေနထိုင္ကာ Abhidhamma Studies အမည္ရွိစာအုပ္ကို ျပဳစုသည္။ ၁၉၅၂-တြင္ ဆရာတပည့္ႏွစ္ပါးသည္ ဆ႒သဂၤါယနာပြဲအတြက္ ျမန္မာႏို္င္ငံသို႔ လာေရာက္ေဆြးေႏြးႀကသည္။ ထိုေဆြးေႏြးပြဲတြင္ အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ား၏ ဗုဒၶသာသနာထြန္းကားေရးႏွင့္ ပိဋကတ္ဘာ သာျပန္ေရးတို႔အတြက္ တာ၀န္ေပးျခင္းခံရသည္။ အရွင္ဥာဏပုဏၰိကသည္ မဟာစည္ရိပ္သာတြင္ ကမၼ႒ာနး္အားထုတ္ရင္းဆက္လက္ေနထို္င္ခဲ့သည္။ ၁၉၅၄-တြင္ ဆရာတပည့္ႏွစ္ပါးသည္ ဆ႒သဂၤါယနာဖြင့္ပြဲအတြက္ ျမန္မာႏို္င္ငံသို႔လာေရာက္၍ ဖြင့္ပြဲေန႔တြင္ အရွင္ဥာဏပုဏၰိကသည္ သူ႔ဆရာ၏သ၀ဏ္လႊာကို ဖတ္ႀကားခဲ့သည္။

၁၉၅၈-တြင္ အရွင္ဥာဏပုဏၰိကသည္ ကႏၵီမွ သူ၏မိတ္ေဆြႏွစ္ဦးႏွင့္အတူ ဗုဒၶစာေပထုတ္ေ၀ေရးအသင္းထူေထာင္သည္။ အသင္း၏အယ္ဒီတာႏွင့္ ဂုဏ္ထူးေဆာင္ အတြင္းေရးမႈးျဖစ္ခဲ့ ၍ ေနာက္ပုိင္းတြင္ ဥကၠ႒ျဖစ္လာသည္။ သူသည္ အသင္း၏ Wheel Publication စာအုပ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေရးသားသည္။ အရွင္ဥာဏပုဏၰိကသည္ သူ႔ဆရာ၏စာအုပ္ျဖစ္ေသာ ဗုဒၶဘာသာ အဘိဓာန္ႏွင့္ အဘိဓမၼာပိဋကတ္လမ္းညႊန္စာအုပ္မ်ားကိုလည္း တည္းျဖတ္ျဖည့္စြက္လ်က္ အႀကိမ္မ်ားစြာထုတ္ေ၀သည္။ အသင္းစာအုပ္မ်ားတြင္ လယ္တီဆရာေတာ္၊ေ၀ဘူဆရာေတာ္ တို႔၏ ဘာသာျပန္စာအုပ္မ်ားႏွင့္ ပင္ကုိယ္ေရးစာအုပ္မ်ားလည္း ပါ၀င္သည္။

၁၉၇၂-တြင္ အႏုပညာႏွင့္ သိပၸံပညာကမၻာ့ပညာတံခြန္အသင္းႀကီး၏ ဂုဏ္ထူးေဆာင္အဖြဲ႔၀င္ျဖစ္လာသည္။ ၁၉၇၈-တြင္ ဂ်ာမန္အေရွ႕တိုင္းဘာသာရပ္ဆိုင္ရာ အသင္းႀကီးမွ ဂုဏ္ထူးေဆာင္ အဖြဲ႔၀င္ျဖစ္လာသည္။ ၁၉၈၇-တြင္ သီရိလကၤာ ဗုဒၶဘာသာႏွင့္ ပါဠိတကၠသိုလ္မွ ဒီလစ္ (Doctor of literature) ဘြဲ႔ေပးအပ္ျခင္းခံရသည္။ ၁၉၉၀-တြင္ ေပရာေဒနိယတကၠသိုလ္မွ ေဒါက္တာ (Doctor of letters) ဘြဲ႔ ေပးအပ္ျခင္းခံရသည္။ ၁၉၉၃-တြင္ သီရိလကၤာ အမရပူရနိကာယမွ အမရပူရ မေဟာပါဓ်ာယ သာသနေသာဘဏ ဘြဲ႔ကို ေပးအပ္ျခင္းခံရသည္။ ဆရာေတာ္မသည္ ဤသို႔ျဖင့္ သာသနာ့အက်ိဳးကို သယ္ပိုးထမ္းရြက္ရင္း ၁၉၉၄-ခုနစ္၊ ေအာက္တိုဘာလ၊ ၁၉-ရက္၊ သက္ေတာ္ ၉၃-တြင္ ပ်ံလြန္ေတာ္မူခဲ့သည္။

ဆရာေတာ္အရွင္ဥာဏပုဏၰိကသည္ ဂ်ာမဏီျပည္သား ဂ်ဴးလူမ်ိဳးျဖစ္၍ ဘ၀အခ်ိဳးအေကြ႕တြင္ ေခတ္ကာလအေျခအေနအရ မုန္တုိင္းထန္ခဲ့ရသည္။ မင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ေတြ႕ခဲ့ရသည္။ ေဒသ အမ်ိဳးမ်ိဳးတြင္ ေနထိုင္ခဲ့ရသည္။ ရႈံးနိမ့္မႈအမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ႀကဳံေတြ႕ခဲ့ရျပီး ေအာင္ျမင္မႈအမ်ိဳးမ်ိဳးကိုလည္း ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရခဲ့သည္။ ဒုကၡမ်ား၀န္းရံေနေသာ သူ၏ဘ၀တြင္ ေအးခ်မ္းစြာေနထိုင္ႏုိင္ခဲ့ သည္။ မိမိကိုယ္တိုင္ေအးခ်မ္းစြာေနထိုင္၍ သူတစ္ပါးကိုလည္း ေအးခ်မ္းေသာလမ္းကို ညႊန္ျပေပးခဲ့သည္။ အမ်ားကိုအားက်အတုယူေစခဲ့သည္။ စင္စစ္ အရွင္ဥာဏပုဏၰိကသည္ အမုန္းမီးေတာက္မ်ားႀကားမွ ေအးျမေသာနတ္ေရစင္ပင္ျဖစ္ပါသတည္း။ ။ ။

အရွင္က၀ိႏၵ(ေခ်ာင္းဆုံ)