မျပည့္စုံေသာ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းတြင္ ရပ္ရြာ၊ဆရာဒကာ နာမည္မပ်က္ရုံ အေနအထားရွိလွင္ပင္ လုံေလာက္ပါသည္။ ထိုသုိ႔ဆိုရျခင္းအေဘကာင္းမွာ အခ်ိဳ႕သူတို႔က ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းႀကီးျဖစ္လွ်င္ ေက်ာင္း တြင္ထိုင္ေနရုံႏွင့္ လုံေလာက္ျပီဟု ထင္ေနႀကေသာေႀကာင့္ျဖစ္သည္။ ထိုသူတို႔သိထားရမည္မွာ မိမိတို႔ သည္ သာသနာေတာ္ကို တုိးတက္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္လိုသူမ်ား၊ ထိုသာသနာေတာ္အတြင္းမွ ဂုိဏ္း၊ ဂဏျဖင့္ ေနထိုင္သူမ်ားျဖစ္သည္ဟု သိထားရပါမည္။ ေဖ့ဘုတ္ရွယ္ယာစာမ်က္ႏွာတစ္ခုတြင္ ယေန႔ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ ဆုတ္ယုတ္ေနေသာအရာမွာ ဗုဒၶဘာသာျဖစ္သည္ဟု ဆိုထားသည္။ ျငင္းဆန္ရန္ အလြန္ အလြန္ခက္သည့္ စာသားပင္။
မျပည့္စုံေသာရြာ သုိ႔မဟုတ္ ေက်ာင္းကို ျပည့္စုံေအာင္ လုပ္ယူ၍ ရပါသည္။ လိုအပ္သည္မွာ ထက္ျမက္ သည့္ ေက်ာင္းထုိင္တစ္ပါးပင္။ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းတြင္ ေက်ာင္းထုိင္လိုအပ္ပါက အေဆာတလွ်င္ မေရြးခ်ယ္သင့္ေပ။ ျဖစ္ႏုိင္လွ်င္ အခ်ိန္ယူ၍ ရွာေဖြသင့္သည္။ ငါတို႔ေဆြမ်ိဳး၊ ငါတို႔ရြာသားဟု စိတ္ထဲတြင္မထားရ၊ သူ၏ စိတ္ေကာင္းႏွလုံးေကာင္း၊ အရည္အခ်င္းႏွင့္ ေနာက္ေႀကာင္းအနည္းငယ္တို႔သာ အေရးႀကီးသည္။
ယေန႔ေခတ္တြင္ အလုပ္တစ္ခုမရွိလွ်င္ အလိုလို ေနာက္က်က်န္ေနရစ္ေသာ ေခတ္ျဖစ္သည္။ ေခတ္ေနာက္မက်ေစရန္ ရုိးရာဓေလ့မပ်က္ေစရန္ အေရးႀကီးသည္။ ထို႔အတြက္ မိမိတို႔အတၱမ်ား၊ မာနမ်ားကို ေျခဖ၀ါးသုိ႔ ျဖန္႔ခ်ထား၍ အမ်ားနင္းေခ်ႏုိင္ေအာင္ ထားထားလိုက္ပါ။ ေဟာင္းႏြမ္းအိုမင္းေနေသာ အေတြးအေခၚမ်ား၊ အရည္အခ်င္းမ်ားကို မီးရိႈ႕ပစ္လိုက္ပါ။ သူတကာႏွစ္သက္သည့္ ကာမဂုဏ္အာရုံတို႔သုိ႔ မိမိကိုယ္တိုင္ လုိက္ပါမသြားေစသင့္။
ဘုန္းႀကီး၊သူႀကီး၊ေက်ာင္းဆရာႀကီးတို႔ သုံးဦးညီညြတ္လွ်င္ ရပ္ရြာတိုးတက္ရန္ လုံေလာက္သည္ဟု ေရွး သူႀကီးသူမတို႔ ဆိုရိုးရွိသည္။ သူ႔ေခတ္သူ႔အခါက ရြာတစ္ရြာတြင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း အလြန္ဆုံး သုံးေက်ာင္းသာရွိသည္။ ေက်ာင္းထိုင္သည္ တစ္ရြာလုံး၏ အားကုိးရာ ဆရာျဖစ္သည္။ ခ်စ္ေႀကာက္ရုိေသ ႀကသည္။ ကိစၥတစ္စုံတစ္ရာေတြ႔လွ်င္ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္တြင္ ေျဖရွင္းေပးႏုိင္ေလာက္ေသာ အရည္ အခ်င္းရွိသည္။ ေဗဒင္၊ဆန္း၊ေဆး၊ ကဗ်ာ၊လကၤာ၊ ဗုဒၶစာေပစသည့္ ေလာကီေလာကုတ္ကၽြမ္းက်င္ႀကသည္။ မထုတ္သုံးလွ်င္သာရွိမည္ အားလုံးနီးပါးတတ္ထားႀကသည္။ သူ႔ေခတ္ သူ႔အရည္အခ်င္းႏွင့္ ေလ်ာ္ညီ သည့္ ေခတ္ပညာတတ္ ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္မ်ားျဖစ္သည္။
ယေန႔ေခတ္ကို ျပန္လည္ႀကည့္ႀကပါစုိ႔၊ ရြာတစ္ရြာတြင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း ႏွစ္ေက်ာင္း၊သုံးေက်ာင္း ရွိေနေလျပီ၊ ရြာတစ္ရြာတြင္ ႏွစ္ေက်ာင္းျဖစ္ေနျခင္းမွာ စိတ္မထားတတ္လွ်င္ လြယ္လိမ့္မည္မဟုတ္ေပ၊ အခ်ိဳ႕ကားေလာကီ အရည္အခ်င္း ရွိပါ၏။ သုိ႔ေသာ္ မိမိေစာင့္ထိန္းရမည့္သီလ၊ ဘုန္းႀကီးႏွင့္တူေအာင္ ေန ရမည့္ အသိ လုံး၀မရွိႀက၊ လူအမ်ားႏွင့္ ေဟာင္ဖြာေဟာင္ဖြာေနႀကသည္။ လူတို႔ကို အလိုလုိက္လြန္းႀက သည္။ လူကဲ့သုိ႔ ျပဳမူေျပာဆုိႀကသည္။ အခ်ိဳ႕ကား ေလာကုတ္ရွိပါ၏။ သို႔ေသာ္ မိမိတတ္ထားသည္တို႔ ကို ျပန္လည္အသုံၚမခ်ႀကပဲ ေအးေအးလူလူ ေနထုိင္သြားႀကသည္။ စာေပျပန္လည္ပို႔ခ်ျခင္း၊ ပရိယတ္ အလုပ္ကို တြင္က်ယ္ေအာင္လုပ္ျခင္း၊ ပဋိပတ္အလုပ္ကို တြင္က်ယ္ေအာင္လုပ္ျခင္း အလ်င္းမရွိႀက။ လုပ္ေနသူအခ်ိဳ႕ကား ရွိပါသည္။ ယေန႔ေခတ္မ်ိဳးတြင္ အနည္းစုကို အားကိုး၍မရေတာ့ အားလုံးနီးပါး ထက္ျမက္ႀကဖို႔လိုသည္။
ဘုန္းႀကီးတစ္ပါး၏ ႀသဇာမရွိေတာ့ျခင္းကိုသာ တဖြဖြရြတ္အံမေနေတာ့ပဲ ေရွးဆရာေတာ္တို႔ သူ႔ေခတ္ သူ႔အခါ ေဗဒင္၊ဆန္းစသည့္ေလာကီအတတ္ကို တတ္ကၽြမ္းႀကသကဲ့သုိ႔ မိမိတို႔က အဂၤလိပ္စာ၊ စကား၊ ကြန္ပ်ဴတာစသည့္ ေလာကီပညာရပ္မ်ား တတ္ထားသင့္သည္။ အသုံးခ်ေသာအခါတြင္သာ စနစ္တက် ရွိသင့္သည္။ (ဤကား ဆက္ေရးရန္အခ်ိန္မရျခင္းေႀကာင့္ အျမြက္မွ်ေရးသားလိုက္ျခင္းတည္း)
No comments:
Post a Comment